컨텐츠 바로가기


product


현재 위치

  1. 문 학

이전 제품 보기

다음 제품 보기

크게보기

[P00000FP] Adolesko 적립금

() 해외배송 가능

Adolesko 기본 정보
판매가
소비자가 0원
적립금
  • 1,000 (1000.00%)
  • 무통장 결제시 적립금 ( %) 무
  • 카드 결제시 적립금 ( %) 카
  • 실시간 계좌 이체시 적립금 ( %) 실
  • 적립금 결제시 적립금 ( %) 적
  • 휴대폰 결제시 적립금 ( %) 휴
무이자할부
제조사 헝가리
원산지 헝가리
상품코드 P00000FP
수량

updown

국내/해외배송
SNS 상품홍보
QR코드  

이미지저장 | 코드URL복사

QR코드 보내기 페이스북으로 보내기 트위터로 보내기 미투데이로 보내기 요즘로 보내기

장바구니 담기 관심상품 등록 추천 메일 보내기

쇼핑 계속하기 바로 구매하기

event

상품상세정보

[재고 없음]  헝가리 원작 에스페란토 소설

 

Blazio Vaha. Budapest, 1987. 248p. 20cm. Romano aŭtobiografieca, psikologiema.

Recenzo de Sten Johansson

Verko legenda?

Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo
Aldonita de Andrej Grigorjevskij (2004-10-08)

La evoluromano Adolesko de Blazio Vaha (nacilingve Wacha Balázs) estas eksterordinara, escepta romano Esperanta. Ĝi distingiĝas de granda plimulto de la verkoj originale konceptitaj en Esperanto; tamen ne tre facilas esprimi, per kio ĝi tiel klare distingigas sin.

Ĝia enhavo, ĝia temo, ja estas grava, serioza kaj koncernas ĉiun homon: la adolesko, la proceso transformiĝi kvazaŭ krizalide de infano en plenkreskulon. Ankaŭ ĝia lingvaĵo metas ĝin inter la supra tavolo de originalaj prozaĵoj, precipe per sia flueco, senĝeno. Tamen en neniu el tiuj rilatoj ĝi unikas. Temas pri io alia.

La strukturo kaj konstruo de la rakonto ne estas plej simpla. Ĝi estas verkita parte en mi-formo, kie la protagonisto mem retrospektive prezentas siajn memorojn kaj konsiderojn kaj rakontas siajn travivaĵojn, sed parte ankaŭ en li-formo, kie iu relative nebula kamarado rakontas pri li. Jen kaj jen tiu alia rakontanto tiel svagiĝas kaj konfuziĝas kun la protagonisto, ke oni demandas sin, ĉu ili simple identas. Plue enplektiĝas ŝajne dokumentaj eroj, taglibro, leteroj, atestoj ne nur de la protagonisto, sed krome de kelkaj flankaj figuroj, kaj antaŭ ĉio amaso da poemoj, per kiu la infano-adoleskanto-studento esprimis siajn sentojn kaj demandojn. La romano havas krome kelkajn meta-literaturajn detalojn, ekz. la fikcion, ke oni trovis (en botelo!) la manuskripton anoniman.

Tre aparta trajto de la verko estas, ke multaj nomoj de personoj kaj lokoj aperas laŭ ne konstanta formo. Tiu unikaĵo – kiun mi renkontis en neniu alia verko – sendube kontribuas al la iom ŝveba, obtuza etoso en la verko, tamen estas malfacile kompreni la precizan intencon de la aŭtoro. Entute mi dirus, ke Vaha verkis ĉi libron "per leĝera mano" kaj kun bona humuro. Pluraj detaloj en la rakonto havas duone absurdan nuancon. Eĉ Esperanto fojfoje estas menciata kvazaŭ hazarde, malgrave, same kiel "Interlingvido" – ĉu alia lingvo, ĉu alia nomo de la sama lingvo, ne eblas scii. Kiel studento la ĉefrolulo studas trotuarologion, kaj esplorante sian propran historion li fojfoje aplikas tempoperiskopon. Tamen tute ne temas pri burleska aŭ satira verko, sed pri serioza, psikologia evolupriskribo, en kiu la aŭtoro tamen havas ege malpli rigoran koncepton pri kiel verki realisme, ol oni kutime trovas en tiaj verkoj. Denove mi vane demandas min, ĉu li enlasas tiaĵojn kvazaŭ senzorge, aŭ intence uzas ilin por krei difinitan efekton. Ĉiel ajn, sendube la rezulto estas, ke la leganto iomete malcertiĝas pri kio estas reala, vera, kredinda en la fikcia membiografia rakonto. Kaj tia malcerto efektive estas tre konvena kaj bonvena ero. Nenio vere malpli kredindas, ol membiografioj pretendantaj transdoni la precizan objektivan veron pri kiel okazis. Ĉiu biografio, ĉiu rakonto pri ies vivo kaj evoluo, estas – almenaŭ parte – fikcia kaj mensoga!

Se nun enfokusigi la rakonton mem de Adolesko, necesas diri ke ĝi estas sufiĉe amara historio. Temas pri la knabo Jozefo, kreskanta en la centreŭropa lando Miloĝio, kiu sufiĉe similas Hungarion. De infanaĝo li estas varme kredanta katolika sincerulo, kiu samtempe plenmense akceptas la verojn de la socialisma konstruado en lia lando. Lia kresko, adolesko kaj maturiĝo signifas la perdadon de almenaŭ unu el tiuj kredoj – eble de ambaŭ. Precipe liajn religiajn cerbumadojn ni sekvas tre intense kaj proksime. Liaj pensoj, skrupuloj kaj – iom post iom – ankaŭ duboj ne estas aparte originalaj, sed impresas sincere kaj versimile.

La poemoj, kiuj konsistigas oftajn interrompojn de la proza rakontado, unuavide ne tre konvinkas kiel poeziprovoj de infano kaj adoleskulo. Tamen, ĉi protagonisto ja estas tre aparta persono, knabo certagrade ege naiva, alimaniere tre frumatura, prudenta kaj sincere serĉanta veron kaj juston – aŭ kiel oni tion nomas en Miloĝio: praŭdon.

Oni sekvas ankaŭ liajn sociajn interrilatojn kun familianoj, amikoj kaj pli malfrue amatinoj. Kvankam la aŭtoro ne eksplicite atentigas aŭ afiŝas pri tio, tamen tre frapa estas la manko de kora kontakto inter Jozefo kaj liaj gepatroj. Ja troviĝas tie amo kaj emocia proksimeco, tamen oni sentas ankaŭ ian izolan membranon inter ili, eble kaŭzitan de tio, ke la knabo longe vivadis ne kun la gepatroj, sed kun la geavoj aliurbe. Jozefo jam dekomence impresas kiel tre sola, spirite sola persono.

Tiu soleco montriĝas ankaŭ en lia evoluo. Liaj religia kaj politika vivo konsistas grandparte el propra cerbumado, kie liaj kredoj, konceptoj kaj ideoj konfrontiĝas kun la ĉirkaŭa realo. De temp’ al tempo li ja klopodas iel dividi siajn pensojn kun amikoj, fari demandojn al sia patro aŭ al konfesprenanto, sed tiuj kontaktoj ŝajnas doni al li malpli da respondoj aŭ solvoj, ol lia propra konsiderado. Kaj iel simile estas pri lia socia evoluo, liaj rilatoj al amikoj, kaj precipe pri liaj aspiroj kaj spertoj rilate al knabinoj. Eĉ kiam li, kiel studento, vere havas amrilatojn, tamen ŝajne plej profunde tuŝas lin ne tiuj realaj spertoj, sed la pensoj, duboj, hezitoj kaj rekonsideroj, kiujn li devas mem fari en sia menso.

Mi jam aludis la fluan, bonan lingvaĵon de la verko. Necesas ripeti kaj substreki tion, ke Adolesko impresas verkita tre flue, nature, senobstakle. La aŭtoro ŝajne aplikis tiujn ilojn, kiuj spontane trafis lian menson, kaj rezultis stilo nekutime facilflua kaj senhezita. Kompreneble ĉi tiu impreso al leganto-recenzanto eble tute ne diras la veron pri kiel Blazio Vaha eventuale ŝvitis super sia tasko...

Se la romano do ŝajnas senĝene verkita, ĉu tio signifas, ke ĝi ankaŭ senĝene legiĝas? Nu, certagrade jes. La plaĉa, senerara lingvaĵo, la flua, natura stilo de la rakontado prezentas neniun problemon al la leganto. Se tamen ĉi verko ne apartenas al la plej facile legeblaj Esperantaj originalaĵoj, tio ŝuldiĝas al du aferoj: unue al la temo – kie internaj konsideroj pli gravas ol eksteraj eventoj; due al la aparta konstruo de la verko – kie la leganto ne malofte miretas, demandas sin kial kaj pro kio, kaj iomete konfuziĝas pro ne tuja kompreno de intenco kaj motivo de la aŭtoro.

Resume oni povus aserti kun evidente dusenca adjektivo, ke ĉi libro havas grandan ŝancon iĝi verko legenda en la originala Esperanta romanarto.

=====================================

ADOLESKO de Blazio Vaha

Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo
Aldonita de Andrej Grigorjevskij (2004-10-08)

Romano kia, pri kio? Ĉu 242 paĝoj da brile avangarda prozo, aŭ konfuza kunmeto de ideoj pri katolikismo kaj komunismo? Ĉu romanigita biografio de la aŭtoro, aŭ pledo por iu socireligia pravigo de kunekzisto por katolikoj kaj komunistoj en establita socistrukturo socialisma?

Malfacilas respondi tiajn demandojn, nek la verkisto helpas la leganton orientiĝi tra la paĝoj per klara evidentigo de iu bone difinita temo rakonta.

Unuaimprese temas pri aŭtobiografia rakonto pri la infanaĝo kaj adoleskiĝo engreftataj ĉe katolika familio, kiu vivas en socialisma lando elpensita, sed iel rilatigebla al la hodiaŭa realaĵo.

La protagonisto analize kaj senemocie rakontas sian edukiĝon konfesian, sian rokfirman, adoleskan kredon religian, sian junulan ekdubiĝon pridian, sian finan apostatiĝon. Tio okazas per alternaj surtavoligoj de unuapersonaj impresoj kaj pensesprimoj miksitaj kun triapersonaj pritaksoj kaj aldonoj eksteraj al la aŭtora sinprezento.

La protagonisto influiĝas iam, ial de sia priskribemo pri detaloj kaj okazeroj, kiujn li klopodas idealige kaj vivkoncepte absorbi, sed kiuj ofte lin igas alia ol li estas kaj sentas. Lia naiva religikredo infanjara transiĝas, tra la spertoj knabaĝaj, al firma katolika konvinkiteco adoleska, ĝis la ekdubiĝo de la universitataj studentjaroj kaj la splena, fina decido pri la Dia neekzisto. Pri tio, tamen, malgraŭ la subtilaj argumentoj la aŭtoro ne sukcesas peri kredeblan motivigon.

La rakontostilo aperas taglibreca, detalserĉema, teoriumada, kvazaŭa klopodo vidigi ta vivon kaj la mondon tra strangpersona lupeo, ne malofte malkliŝa. La stilo jen kaj jen memorigas al mi pri la fama romano Die Blechtrommel (La lada tamburo) de Günther Grass. Ĉi ties emo al detaloj, al infanaĝaj okazintaĵoj reaperantaj kaj influantaj psike la adoltan protagoniston, ties ŝajnnaiva frenezetiĝo per kiu li rememore priskribas gravajn viveventojn per pritakso ĉiel eksterkliŝa, iom parencas kaj perceptiĝas ankaŭ ĉe la aŭtoro de Adolesko, kiu povus fariĝi romano avangarda, spitanta ĉian klasikan rakontmanieron.

Spite la strangan aŭtoran sintenon al homonimoj kaj toponimoj, kiuj tra la romano, ŝajne tajperare sed evidente intence, akiras plej kuriozajn vokalajn metamorfozojn, la lingvo klaras gramatike kaj fluas sintakse. Plaĉe efikas, dise tra la paĝoj, kelkaj sukcesaj apudmetoj de vortgrupoj sonsamaj, tamen malsamsencaj, kiuj malmonotonigas la cetere malofte banalan stilon. Tiu lasta estas iom tro spicita per enŝovo de versaĵoj ne ĉiam necesaj kaj ne ĉiam sukcesintaj.

Pri la rakontostrukturo rimarkeblas la kompleta intermikso de tempaj kaj lokaj cirkonstancoj, la surtavoliĝo de malsamaj rakontantoj, kio iel akrigas la senperan kompreneblecon de cetere ne ĉiam kongrue fluanta rakontofadeno. El tio rezultas nekohereco romanstruktura, kiun la aŭtoro ŝajnas intenci por iel etosigi la verkon ekstertradicia kaj futurece avangarda, sed kies rezulta valoro restas dubinda.

La dialogoreto ne aparte reliefas, nek influas la etoson romanan. En la rektaj interparoloj ne uziĝas lingvo pli verva ol en la cetera prozado, kiu ja estas karakterizita per konsekvenca rezonado kaj precizemo priskriba. Naturfenomenoj kaj pejzaĝoj ankaŭ aparte ne reliefas lirike, ili nur evidentiĝas pro neceso detali eventojn. La rolantoj vidiĝas tra la persona interpreto de la protagonisto, kiu ilin karakterizas laŭ siaj vivkonceptoj kaj religiaj konvinkoj. Apartan dorlotan atenton la verkisto dediĉas al avino kaj gepatroj, kiujn li prilumas el pluraj facetoj, precipe romankomence.

Ĉefe elstaras la protagonista angoro pri religia kredo, kiu lin ekdubigas ĉiupaŝe, kiu lin timigas pro pekeblo, kiu lin entrenas iom post iom al starpunkto rekte mala, al konvinkiĝo pri neeblo de Di-ekzisto. Tiu konfliktiga animbarakto pri Dia interpreto laŭ katolika kredaro estas la vera romantemo, eĉ se tion la verkisto nebulume ĉirkaŭvolvas per ekstravaganca manipulado de rakontoteknikoj ĉu biografie memanalizaj, ĉu deekstere pritaksantaj, kiuj ne sukcesas forigi en la leganto la senton pri io nesolvita kaj nedirita ĝisfunde.

==========================================

Recenzo de Mark Fettes

Taglibroj de la nova kaj malnova mondoj

Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo
Aldonita de Andrej Grigorjevskij (2004-10-08)

La Esperanta romanarto trairis kosman evoluon en la okdekaj jaroj. Fruaj kvalitaj kometoj, kiel La litomiŝla tombejo kaj Ombro sur interna pejzaĝo, montriĝis heroldoj de kvanta supernovao, kiu en 1987-88 lanĉis dekkvinon da novaj steloj. Jen du el la plej brilaj: hungaro kaj aŭstraliano, ligitaj per la elekto de plej malfacila tereno por sia debuto. Se en krimromano gravas la intrigo, en psikologia romano la karakteroj, en ideromano la originaleco - en la historia romano oni bezonas kunplekti ĉiujn tri, rekreante la apartaĵojn de difinitaj tempo kaj loko por legantaro, kiu plejparte konas nek tiun nek tiun ĉi. Tasko multoble malpli facila, fronte al la Esperanta diasporo.

Mi tamen kovas dubon, ĉu la aŭtoro de Adolesko vere verkis por nehungara legantaro. La libro modernisme skizas la unuajn dudekkelkajn jarojn en la vivo de Jozefo, ano de Miloĝio, naskita unu jaron post la Kvinjara Milito: sen ajna dubo, jen spegulbildo de Hungario en la 50-aj kaj 60-aj jaroj. Sed la leĝojn de la spegulo konus hungaro, kiu malantaŭ la fantaziaj nomoj kaj kaprica rigardo de infano palpsentus ion proksiman kaj konkretan. Eksterlandano preterstumblas la detalojn en mallumo.

Eĉ tia stumblanto povas tamen aprezi multon. Brile transsentiĝas la konfuziĝo de infano, kiu akceptas laŭvorte la asertojn de ĉirkaŭaj plenkreskuloj. Dum Jozefo plu kreskas, la konscienca senkompato de lia biografianto malkaŝas ĉiun plej etan honton en lia animo, ĉiun grizan grajnon de angoro. Tiaj ja multas. Edukita inter la betonaj certecoj de kristanismo kaj komunismo, Jozefo ekspertas, verkomeze, la erozian forton de la racio. Deproksime ni atestas la diseriĝon. Kvazaŭ eksperimenta fotisto, kiu serĉas taŭgan perspektivon, Vaha eternigas jen taglibran fragmenton, jen dentogrince mallertan poemon, jen kritikan komenton de iu konato - aŭ de pli aĝa Jozefo, kiu sardone rigardas sian iaman memon. Ne mankas humuro, aŭ pli ĝuste iu Baghy-eska grimaco pri la homa stulto. En tiaj detaloj la mezeŭropeco konstante subsenteblas.

Etoson tute alian ni trovas en la aŭstralia Sed nur fragmento. Per bildoj hele klaraj kiel la Pacifika aero, Steele rekreas la socion de 19a-jarcenta Brisbano kaj la apenaŭ tuŝitan kulturon de la insulo Novgvineo tra la okuloj de rusa antropologo Barono Maklin. Sed tiu bunta fono estas nur scenejo. La kerno de Sed nur fragmento, same kiel de la hungara libro, koncernas la erozion de mondokredo. Maklin fervore dediĉis sin al kunkonstruo de la "Granda Mozaiko", universala registro de objektiva, empiria scio, kiu ebligos kompreni la mondon, Sed lia materiismo ne povas elteni la defion, kiun lanĉas sperto inter la indiĝenoj de la Verda Insulo. Kiel la adoleska Jozefo, tiel la adolta Maklin serĉas tra la ceteraj paĝoj la perditan "praŭdon" (Adolesko: ideologia certeco) - en laboro, en amo, en politiko, ĉiuj flue skizitaj de lerta plumo, kiu foje trempas sin en satira humuro. Cetere, ankaŭ tiu serĉo kondukas nin tra la paĝoj de taglibro.

Inter la du libroj troviĝas tamen la tuta terdiametro. Dubo ne indiĝenas en la pionira etoso de Suda Pacifiko: la skeptiko de Maklin trovas respondon en nova kosmologio kaj idealigita amo, kaj ne longe poste la fadenoj de la intrigo elnodiĝas en ne nepre feliĉan sed kontentigan finon. Tia klareco estas esence fremda al Adolesko. Sangaj jarcentoj apartigas Hungarion de la antipoda Nova Mondo; la sola ebla optimisma fino, en Eŭropo de la malfrua dudeka jarcento, estas nefermo de la parentezoj. Kaj jen la stilo de Vaha saldiĝas pozitive. La miksitaj periodoj kaj aŭtoraj voĉoj, la jam notita fantazio, plus iugrada malstabilo en la nomoj kaj datoj kunlaboras por lasi Jozefon pendi, sojle de la matura vivo, en libera nedifiniteco.

Se distron vi celas, elektu prefere la aŭstralian verkon, multe pli facile legeblan kaj pli bele eldonitan. En la taglibroj de Jozefo vi trovos anstataŭe defion, kunlabori mem en verkado de la romano. Se vi laciĝos pri kribrado de hazardaj notoj kaj kapricaj detaloj, tamen restos al vi la dorskovrila formpoemo. Sur unu paĝo ĝi resumas la esencon de la tuto.

 

 

 

 

 

배송 정보

  • 배송 방법 : 빠른등기
  • 배송 지역 : 전국지역
  • 배송 비용 : 3,000원
  • 배송 기간 : 2일 ~ 3일
  • 배송 안내 :

서비스 문의

에스페란토 도서 구입과 관련하여 불편사항이 있으시면 010-3340-5936으로 연락주시면 감사하겠습니다.

상품 사용 후기

상품의 사용후기를 적어주세요.

게시물이 없습니다

모두 보기 사용 후기 쓰기

상품 Q&A

상품에 대해 궁금한 점을 해결해 드립니다.

게시물이 없습니다

모두 보기 상품 Q & A 쓰기